دشنام و فحاشی (اهانت)
- يكشنبه, ۶ بهمن ۱۳۹۸، ۱۰:۵۸ ب.ظ
- ۰ نظر
- وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ یَغْفِرُونَ؛ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ [ ﺑﻪ ﻣﺮﺩم ] ﺧﺸﻢ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ، ﺭﺍﻩ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻲ ﻭ ﮔﺬﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﻨﺪ.شوری آیه ۳۷
برخی افراد هنگام عصبانیت چشمان خود را روی همه چیز می بندند و هرچه فش و بدو بیراه از دهانشان خارج می شود به طرف مقابل خود می گویند! درست است که چنین عملی دل فرد عصبانی را خنک می کند، اما به چه قیمتی؟
دشنام و فحاشی یکی از بزرگترین معایب اخلاقیست که مشکلات زیادی را به بار می آورد؛ به غیر از اینکه نشان دهنده ی بی ادب بودن فرد است، احساسات دیگران را جریحه دار می کند.
از آثار سوء فحاشی، حرمت شکنی است. فحاشی و اهانت حرمت ها را میان اعضای خانواده و دوستان از بین می برد و موجب بروز کدورت، اختلافات و کینه توزی می شود.
- پیامبر صلى الله علیه و آله:لا تَسُبُّوا الناسَ فَـتَـکتَسِبُوا العَداوَةَ بَینَهُم؛ به مردم ناسزا نگویید، که با این کار در میان آنها دشمن پیدا مى کنید.کافى(ط-الاسلامیه) ج2، ص360، ح 3
از سویی دیگر فرد فحاش با اهانت به دیگران، موجبات اهانت به خود را فراهم می کند؛ کسی که دشنام بگوید، دشنام می شنود.
- امام علی علیه السلام: مَن شَتَمَ اُجیبَ؛ هر که ناسزا گوید، پاسخ (ناسزا) شنود. کشف الغمّه(ط-القدیمة) ج 2، ص 346
